عشق را در چشمان مادرم ودست های چروک شده پدرم یافتم
عشق را در چشمان مادرم ودست های چروک شده پدرم یافتم

عشق را در چشمان مادرم ودست های چروک شده پدرم یافتم

دلشکسته

فراموشی

چند صباحیست هنگام غروب دلم می گیردومن درهوای گرفته غروب به اینده نه چندان دور خویش می اندیشم. 

مرگ اولین مقوله ای که انسان را به فکر فرو می برد. 

که ایا ترسناک است؟ 

هر روز غروب خورشید میمردودوباره وقت سحر زنده میگردد . 

همینطور یک درخت پائیز میمردو بهار زنده میشود. 

شاید هم یک انسان پس از مرگش سالهای سال در خاطره ها ودلها باقی بماندوفراموش نشود ونمیرد. 

ومن میدانم روزی فراموش خواهم شد،ودیگر کسی نوشته هایم را نخواهد خواند، 

وصدایم  به گوش هیچ کس نخواهد رسید ودیگر قلمم مرک و فراموشی را تفسیر نخواهد کرد. 

من فراموش می شوم ودیگر کسی صدای باز شدن پنجره چوبی اطاقم را نخواهد شنیدوبرای دیگران نیز نخواهد گفت. 

 

من می روم وفراموش می شوم وفراموشی مانند هیولایی مرا در خود می بلعد. 

اری!فراموشی بسیار ترسناک است حتی از خود مرگ. 

ومن غروب هر کلامی ازفراموشی خواهمک نوشت شاید بدین سان بتوانم فراموشی خویش را در خویش فراموش کنم تا شاید فراموش نشوم. 

فراموش شده ای بی گناه.....

سروده خودم<زندگی بی معنی>

*خسته شدم از این زندگی بی معنی 

همش شک وتهمت و تردید 

دیگه باید چیکارکنم از درد 

تا که بشه با ورشون منم،یه ادم 

قلبم داره میترکه ازغم  

خدا بکن زودتر منو راحت 

یا که خودم میکنم گناه  

اونم اینه که بکنم ترک دنیا *

چند تکه ارزو

      کاش وقتی زندگی فرصت دهد                          گاهی از پروانه ها یاری کنیم  

      کاش وقتی اسمان بارانی است                       اززلال چشمهایش تر شویم  

      کاش بخشی از زندگی خویش را                     وقسمت قسمت کردن ستادی کنیم 

       کاش وقتی چشمایی ابری اند                        به خود ائیم سپس کاری کنیم 

        از  نگاه    زرد  گلدان هایمان                          کاش بارغبت پر ستادی کنیم           

        کاش شب وقتی تنها میشویم                        با خدا یا سها خلوت کنیم                

        کاش باحرفی که چندانسبز نیست                  قلبهای نقره ای را نشکنیم   

         کاش وقتی ارزویی می کنیم                        از دل شفاف مان هم رد شود   

                                          

                                          مریم حیدر زاده

ازدست رفته

   این چه دنیای است میان من وتو 

                                                شاید ازجنس نگاه است جهان من وتو  

رشک عالم شده اغوش من قامت تو 

                                                 خون به پاخواسته این تیرو کمان من وتو 

توان گوشه غربت ومن این گوشه خراب 

                                                   این بلاچیست که افتاده به جان من وتو 

گرچه از جنس جهانی متفاوت شده ایم 

                                                   باز دنیای عجیبی است میان من وتو 

 

این شعرو تقدیم میکنم به اونی که یک اتفاق باعث شد از هم جدا بشیم

شعر من

اری 

اغاز دوست داشتن است 

              گرچه پایان راه نا پیداست  

                             من به پایان دگر نیندیشم 

                                          چون همین دوست داشتن 

                                                                        زیباست!

نماد رنگها

قرمز=نماد قدرت 

ابی=نماداعتماد 

زرد=نماد تفکر مثبت

نارنجی=نمادشکوه وعظمت 

سبز=نمادارامش 

ارغوانی=نماداشرافیت 

قهوه ای=نمادسادگی 

خاکستری=نمادابهام 

سفید=نماد پاکی 

سیاه=نمادمرگ

تک بیتی کردی

نه مست شراونه گیج بنگم                               ارادوریگت فرودلتنگم 

 

نه مست شرابم نه شوتم                                برای دوریت خیلی دلتنگم