عشق

اموختم که عشق مرکب حرکت است نه مقصد حرکت. 

اموختم که عشق است که زخم را شفا می دهد نه زمان. 

عشق حدیثی است که با نگاهی اغاز می شود وبالبخندی به هر جا می نشیند وبا بوسه اوج می گیرد وبا قطره ای اشک به پایان می رسد.

تو

دوباره با سلام تو  تازه تازه می  شوم        

                                                    بانفس صدای تو غرق ترانه می شوم  

باتو ستاره می شوم باتو ستاره می شوم  

                                                      همیشه با نگاه تو از تو عبور می کنم 

از اینکه عا شق تو ام حس غرور می کنم 

****************************************************************** 

در دل بی نوا من عشق تو چنگ وی زند . 

شوق شوق به اوج می رسد صبر غرور می کند.

اشیانه

کنار اشیانه ی تو اشیانه می کنم تنهایی  

اشیانه را پراز ترانه می کنم  

کسی سوال کند بخاطر چه زنده ای؟ 

من برای زنده بودنم تو را بهانه میکنم

برای تو

                                              به نام معبود عابران  

معروف عرفان                                                                                    معشوق عاشقان    

انروز که تورا دیدم ...درچشمان پر فروغت نگریستم تو را نشانه دوستی خود یافتم .نگاه تو بود که به من جمال دوستی اموخت نگاه تو بود که به من تعلیم عشق اموخت اگر به تو بگویم به عشق تو زنده ام ایا تو مرا از خود خواهی دانست؟وحرف اخرم اگر به تو بگویم به عشق تو زنده ام وتو را از جانم بیشتر دوست دارم ایامرا در استانه ی قلبت خواهی دانست.

شب

به نام سازنده شب وروز 

بعضی ادما می گن روز بهتر از شب است ولی من میگویم بدون شب روز بی معنا بود یعنی عادی می شد. 

با امدن شب ستاره ها قدرت وفرصت نمایان شدن در اسمان تیره وتاریک پیدا می کنند. 

شب مظهر لطافت وپاکی است  فکر کردن در شب کمی شاعرانه والبته عاشقانه است . 

من شب را خیلی دوست دارم ولی این روز بود که ما را باهم اشنا کرد.

کویر

مثل کویر مثل باران گرفته ام                            مثل سکوت سرد خیابان گرفته ام 

مثل غروب دهکده دلتنگ مانده ام                     مثل سرمای زمستان گرفته ام  

انگیزه درخت شدن من نداشتم                        بیهوده برک وباران درختان گرفته ام  

باغربتی که در دل من رخنه کرده است              در خود هزارمرتبه باران گرفته ام

وداع

می روم خسته وافسرده وزار سوی منزلگه ویرانه خویش 

به خدا میبرم از شهر شما دل شوریده ودیوانه خویش 

می برم تاکه دران نقطه دور شست و شویش دهم از رنگ گناه 

 شست وشویش دهم ارلکه عشق زین همه خواهش بی جاه تباه 

می برم تا زتو دورش سازم  زتو ای جلوه امید محال 

می برم زنده به گورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال 

ناله ملرزد می رقصد اشک اه بگذار که بگریزم من 

از تو ای چشمه جوشان گناه شاید ان که بپرهیزم من